Pułapka lepowa z feromonem służy do monitorowania obecności i odławiania samców tarcznika niszczyciela (Quadraspidiotus perniciosus).
Posiada trzy powierzchnie lepowe.
Sposób użycia:
Po odklejeniu warstwy zabezpieczającej powierzchnie klejowe przyklejamy wyjęty z opakowania dyspenser feromonowy. Feromon jest to substancja biologicznie czynna, która zwabia tylko i wyłącznie samce motyli danego gatunku szkodnika. Pułapkę najlepiej rozwiesić w dolnej koronie drzewa na najniższych gałęziach.
Pułapki feromonowe powinny być zawieszone już przed rozpoczęciem lotów tych owadów: od początku maja do końca sierpnia.
Przynajmniej jedna pułapka powinna znaleźć się na każdym drzewie (w zależności od wielkości korony drzewa). Ważne jest ich systematyczne monitorowanie, co 2-3 dni.
Terminy wylotów motyli obu pokoleń zmieniają się w kolejnych latach a dynamika lotów może być różna nawet w nieodległych od siebie sadach dlatego niezwykle ważne jest systematyczne monitorowanie lotów szkodnika za pomocą pułapek feromonowych najlepiej umieszczonych we własnym sadzie.
Opis działania:
Pułapka służy do wczesnego wykrywania i pozwala określić ognisko występowania szkodnika drzew owocowych – tarcznika niszczyciela (Quadraspidiotus perniciosus), rozmiar i granice infestacji oraz niezbędny obszar do chemicznej dezynsekcji.
Opis szkodnika:
Większość osobników zimuje w pierwszym stadium larwalnym lub jako zapłodnione samice. Samice są żyworodne, wydają larwy mające zdolność ruchu, co pozwala im znaleźć dogodne miejsce na roślinie do dalszego rozwoju. Następnie stadia larwalne prowadzą osiadły tryb życia, ukryte pod woskowymi tarczkami, które początkowo są białe, a w miarę upływu czasu przyjmują zabarwienie ciemnoszare i stale się powiększają. Tarczki larw zimujących są barwy czarnej.
Larwy samic linieją dwa razy, a ich tarczki są okrągłe. Larwy, z których powstaną samce przechodzą cztery linienia i są ukryte pod tarczkami podłużnymi, długości ok. 1 mm, zabarwionymi podobnie jak u samic. Tarczki samic są okrągłe, średnicy ok. 1,5–2 mm, lekko wypukłe, z reguły barwy szarej, ciemniej zabarwione w środku, z jaśniejszym brzegiem, często przyjmują zabarwienie kory drzewa na którym się znajdują. Ciało samicy budowy typowej dla samic tarczników: pozbawione oczu, skrzydeł i odnóży, w zarysie gruszkowate; barwy cytrynowożółtej. Tarczki larw samców są podłużne. Samiec nie przypomina samicy – posiada skrzydła i odnóża, i ma zdolność aktywnego przemieszczania się. Obserwuje się zmienność w wyglądzie tarczek związaną z rośliną, na której występują owady.
W środkowej i północnej Europie rozwija się tylko jedno pokolenie szkodnika w roku.
Owady żerują na powierzchni organów roślinnych, głównie atakują części zdrewniałe, ale przy liczniejszych pojawach – również liście i owoce. Występowaniu osiadłych larw i samic towarzyszą charakterystyczne, fioletowo-czerwone obwódki na powierzchni zasiedlonych organów roślinnych. Obwódki ulegają powiększeniu wraz ze wzrostem owadów i mogą zlewać się ze sobą, a głębsze tkanki ulegają wyraźnemu poczerwienieniu. W poczerwieniałych tkankach kory gromadzi się sok, co powoduje powstawanie nabrzmień. W wyniku żerowania szkodnika kora często pęka, a w miejscu pęknięć pojawiają się wycieki gumy. Doprowadza to do pokrycia przestrzeni otaczającej pęknięcia przez ciemnobrązową, galaretowatą powłokę. Bardzo silnie zaatakowane owoce mogą również pękać.
